Аз жаргал өөрт минь байдаг. Бид өөрт байгаа зүйлээ мэддэггүй, учир нь түүнийг бусад зүйл шиг өмнөөн дэлгэж үл болно.
Тиймээс байгаа мөртлөө байдаггүй. Би аз жаргалтай байна уу гэж хэн ч асуудаггүй, гуниг бидэнд байгаа бүхнээ мэдэх боломж олгодог. Хэтэрхий жаргалд хүн юу ч үгүй байдаг. Харцанд нь хүртэл хайр алга болчихдог. Харин өөрийнхөө бүтээсэн бүхний өмнө өөрийгөөн бүтээсэн бүхнийг өвдөг сөхрүүлдэг.
Тэр бардам зан хаана байна, цагтаан ирж үнэлэмжээн өсгөхгүйн бол бид чамаар гоёх хэрэг байна уу.
Зөндөөн их уйлсан яады. Яг л бороо шиг, ус шиг урссан. Худлаа хэлэхгүй ээ. Гунигаан нулимс болгон урсгах сайхан юм байна лээ. Гудамжинд би санаад нүдэндээ нулимстай алхсан яады.
Урсах ёстой зүйлийг хадгалах сав байсан бол ч яахав
Урсаад ундраад хөглөгддөг хүмүний заяагаа мэдрий л дээ.
Гоё байсан, дараа нь би өөрийгөө шоолсон.
Хохо хохо, чи хэн бэ, үүхаха
Утгатай мэт урсах нулимстай үг гэж байх юм аа
Уяраахдаа халигуулдаг сайхан бүхэнд нугасгүй дурладаг
Сэтгэлээ би яагаад дандаа нуух ёстой гэж
Чадахгүй ээ, сэтгэлдээ ч бас эрх чөлөөтэй баймаар байна, намайг өөрт минь бүү хүлэх гэж оролд
Одоо чадахгүй, өмнө чадсан бүхэн гайхах хэрэггүй ээ.
No comments:
Post a Comment